Καλοκαίρι στην εποχή της πανδημίας

   Τί σημαίνει για εμένα αυτό το καλοκαίρι; Χμμ… Τί το ξεχωρίζει, αλήθεια, από τα άλλα;

Σίγουρα, οι μάσκες, τα γάντια, η περιρρέουσα μυρωδιά αντισηπτικού, οι λιγοστοί τουρίστες και τα ζωγραφισμένα με άγχος πρόσωπα.

Κοιτώντας τα παραπάνω, σκέφτομαι ότι αυτό το καλοκαίρι σημαίνει φόβος, αγωνία και αβεβαιότητα. Δύσκολο καλοκαίρι. Βαρύ καλοκαίρι. Ψάχνοντας, ωστόσο, τον εαυτό μου μέσα σ’ αυτές τις συναισθηματικές συνθήκες, συναντώ, εκτός από την δυσκολία, δυνατά συναισθήματα με θετικό πρόσημο. Με παρατηρώ να λειτουργώ σαν μηχανή, αφαιρώντας την σκέψη και την εκλογίκευση των αποφάσεων και των επιλογών μου. Τί είδους μηχανή είναι αυτή και από πού έρχεται, όμως; Ο καλύτερος προσδιορισμός θα έλεγα πως είναι “ΑΥΤΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗ”. Μία μηχανή αυτοσυντήρησης, λοιπόν. Μία μηχανή που σκάβει αδιάκριτα μέσα μου για να βρει τόλμη, ελπίδα και αισιοδοξία.

    Συνήθως δεν κοιμάμαι αργά τα βράδια. Αυτό το καλοκαίρι, όμως ξενυχτώ σιωπηλά. Ακούω καλύτερα την θάλασσα και είναι σαν να βυθίζομαι στην αγνότητά της.

Κοιτάζω πιο καθαρά τον ουρανό και παρατηρώ προσεκτικά τις κινήσεις των αστεριών. Η εκούσια ησυχία είναι μία μεγάλη, θορυβώδης λύτρωση, σκέφτομαι. Μέσα, λοιπόν, στην δυσκολία των καιρών, μέσα στην αγωνία και την αντάρα, ήρθε εκείνη η σιωπή. Νομίζω πως είναι η σιωπή που μας κάνει να ακούμε καλύτερα, όχι μόνον τους άλλους, μα κυριώς τον εαυτό μας. Η σιωπή που πλέχτηκε με την βαθιά εσωτερική συγκέντρωση και την κατανόηση του προσωπικού στόχου.

Είναι η σιωπή που έφερε την τόλμη, την ελπίδα και την αισιοδοξία. Η σιωπή που μας έκανε να μας νοιαστούμε και να μας φροντίσουμε. Είναι η σιωπή που έφερε την αυτοσυντήρηση. Είναι η σιωπή που έφερε την αλλαγή.  Αλλαγή που μπορεί να είχαμε στο νού μας, μα πάντα την αναβάλλαμε. Την ζητούσαμε, αλλά δεν επιδιώκαμε.

    Η δυσκολία που ενέχει μια ουσιαστική αλλαγή σχετίζεται με το “πόσο έχουμε βολευτεί” μέσα στην σιγουριά μιάς κατάστασης που μπορεί να μην μας προσφέρει χαρά, αλλά μας προσφέρει ασφάλεια. Το αίσθημα της ασφάλειας πολλές φορές σκεπάζει τους στόχους μας και μας αποπροσανατολίζει. Φέτος το καλοκαίρι, χάθηκε η ασφάλεια! Ωστόσο, μέσα από τον φόβο και τον πανικό που μας αγκάλιασε, νομίζω πως φτιάχνουμε ο καθένας την δική του μηχανή αυτοσυντήρησης, προστασίας και προσωπικής αγάπης.

Μέσα από την αστάθεια, τολμάμε και δημιουργούμε νέα θεμέλια που στηρίζουν καλύτερα την ψυχική μας υγεία. Νιώθω πως ησυχάζουμε και σιωπούμε, εστιάζοντας στις προσωπικές μας ανάγκες. Ελπίζω πώς ο καθένας μας εχεί ανοίξει αυτό το καλοκαίρι τον δικό του δρόμο αλλαγής!