Παιδικός καρκίνος – Διεκδικώντας την Ζωή
Η 15η Φεβρουαρίου έχει ανακηρυχθεί, με πρωτοβουλία της Διεθνούς Ένωσης Γονέων με Καρκινοπαθή Παιδιά (ICCCPO), ως η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Παιδικού Καρκίνου . Μερικά χρόνια πριν, λίγοι γνώριζαν αυτή την ημέρα. Η επιστήμη δεν μπορούσε να ανταποκριθεί, οι πολιτικές και κοινωνικές εκστρατείες ήταν ελάχιστες και τα παιδία που πάλευαν με τις νεοπλασματικές ασθένειες, αφανείς ήρωες. Σήμερα, η επιστημονική γνώση και η φαρμακευτική εξέλιξη, σε συνδυασμό με την κοινωνική ευαισθητοποίηση, μας δείχνουν, ότι υπάρχει ελπίδα! Ο παιδικός καρκίνος αποτελεί μία σπάνια ασθένεια με μεγάλο φάσμα συμπτωμάτων, ωστόσο , αναλόγως τον τύπο του καρκίνου και, εάν διαγνωστεί έγκαιρα, το ποσοστό ίασης, φτάνει σήμερα, μέχρι και το 80%. Δυστυχώς, από τα 250.000 παιδιά που νοσούν ετησίως από καρκίνο, μόνο το 20% μπορεί να προμηθευτεί την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή και να έχει άρτια ιατρική στήριξη, κυρίως λόγω των ακριβών παροχών. Δεν πρέπει, όμως, να ξεχνάμε ότι η θεραπεία των παιδιών με καρκίνο αποτελεί μία δι-επιστημονική διεργασία που δεν απαιτεί μόνο την ιατρική περίθαλψη, αλλά και την ψυχοκοινωνική στήριξη.
Ο καρκίνος είναι μια ασταθής και ακαθόριστη ασθένεια που δεν σε καταβάλλει μόνον σωματικά, αλλά και ψυχικά. Οι περισσότεροι άνθρωποι που παλεύουν με την ασθένεια, δεν μπορούν να διαχειριστούν την αβεβαιότητά της, πόσο μάλλον τα παιδιά που δεν έχουν μάθει να σκέφτονται λογικά και πράττουν μόνο με το συναίσθημα. Τα κυρίαρχα συναισθήματα του παιδιού είναι ο φόβος, το άγχος και η θλίψη και μπορεί να εκφράζονται με θυμό, εκνευρισμό, πανικό, ευερεθιστότητα (γρήγορη συναισθηματική εναλλαγή), διαταραχές στον ύπνο και την όρεξη. Πιο συγκεκριμένα, το παιδί μπορεί να γίνει οξύθυμο, εριστικό, ευάλωτο ή αποσυρμένο. Τα παιδιά που έχουν περάσει από μία μορφή παιδικού καρκίνου, δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο προσωπικές δυσκολίες, αλλά και κοινωνικές. Τα περισσότερα από αυτά βιώνουν μετα-τραυματικό στρες για πολλά χρόνια μετά την λήξη της θεραπείας τους. Δίπλα από τα παιδιά, τα ψυχολογικό πλήγμα που δέχεται η οικογένεια είναι τεράστιο, καθώς έρχεται αντιμέτωπη με τις πιθανότητες της απώλειας και του πένθους, ενώ παράλληλα οφείλει να στηρίζει και να δυναμώνει το παιδί της με όποιον τρόπο μπορεί.
Τα τελευταία χρόνια, η ψυχοκοινωνική στήριξη που δέχονται αυτά τα παιδιά και οι οικογένειές τους, μπορεί να γίνει φάρμακο και να ιάνει πολλές από τις πληγές τους στο σώμα αλλά και την ψυχή. Πρώτα από όλα, κάθε μέρα αυξάνονται οι περιπτώσεις που η κοινωνική στήριξη όσον αφορά το οικονομικό κομμάτι, είναι τόσο μεγάλη που έχει καταφέρει να σώσει ζωές. Θα μπορούσαμε να πούμε, πως ο τρόπος που προσφέρει ο καθένας την οικονομική του βοήθεια στην Ελλάδα που παλεύει με την κρίση εδώ και μία δεκαετία, αποτελεί ένα από τα πιο ελπιδοφόρα μηνύματα. Ωστόσο, πέραν της οικονομικής πλευράς, είναι ανάγκη να κοιτάξουμε καλύτερα την βοήθειά που χρειάζονται αυτά τα παιδιά όσον αφορά την αναπλαισίωση της κατάστασης, την αγάπη και την φροντίδα. Αμέσως μετά το πέρας της ασθένειας, τα παιδιά κουβαλούν όλο το βάρος και την δυσκολία που έχουν περάσει μέσα στα νοσοκομεία, στην υπόλοιπη ζωή τους. Η κοινωνία, άθελά της πολλές φορές, στιγματίζει το παιδί και το κατηγοριοποιεί στην θέση του «πάσχοντα». Το πιο σημαντικό είναι μην αντιμετωπίσουμε τα παιδιά ως πάσχοντες, αλλά ως ανθρώπους. Η παιδική ταυτότητα δεν φεύγει, όταν έρχεται η ασθένεια. Το παιχνίδι είναι προτεραιότητα σε όλες τις φάσεις της παιδικής ηλικίας. Μπορεί ,στην αρχή, το παιδί να αντιδράσει, θεωρώντας τον εαυτό του ανίκανο να παίξει, αλλά σιγά – σιγά θα ξεκινήσει να αισθάνεται οικεία και χαρούμενα.
Βοηθάω και στηρίζω ένα παιδί με καρκίνο και την οικογένειά του δεν σημαίνει μόνο κάνω εθελοντισμό και είμαι στο νοσοκομείο ως φυσική παρουσία. Μπορούμε να δώσουμε την φροντίδα μας, παίρνοντας μέρος στις δράσεις των ανάλογων φορέων και συμμετέχοντας όπου υπάρχει ανάγκη, την οποία μπορούμε να παρέχουμε. Το διαδίκτυο αποτελεί την πιο άμεση πηγή για να ενημερωθούμε παραπάνω για τον παιδικό καρκίνο και τους τρόπους που μπορούμε να συμμετέχουμε σε υποστηρικτικές δράσεις. Τέλος, είναι σημαντικό να καλλιεργήσουμε στα παιδιά μας την ενσυναίσθηση. Είναι σημαντικό να τα βοηθήσουμε να αντιληφθούν την δυσκολία του «διπλανού», όχι ως δικό του πρόβλημα, αλλά ως ένα ασταθές σκαλοπάτι που μπορεί να συναντήσουμε όλοι στην ζωή μας και που πιασμένοι χέρι – χέρι μπορούμε να ανέβουμε σίγουρα και σταθερά. Η ζωή δεν είναι μια μοναχική διαδρομή, αλλά ένα συνοδοιπορικό ταξίδι. Δεν θέλει θυσίες και υπερβάσεις για να δυναμώσουμε την θέληση των μικρών ηρώων για ζωή, φτάνει να την εκτιμήσουμε εμείς οι ίδιοι.