Σχετικά με το Πένθος…
Το πένθος αποτελεί μία έννοια που βιώνεται, όχι μόνο με τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου, αλλά και με την απώλεια μίας συναισθηματικής σχέσης. Εστιάζοντας στο πένθος του θανάτου, όλοι μας έχουμε μία ιστορία να αφηγηθούμε. Κάποιες από αυτές αφορούν πιο κοντινά πρόσωπα, ενώ άλλες δεν είναι τόσο συναισθηματικά φορτισμένες. Επίσης, κανείς μας δεν ξεκινά την μέρα του, προετοιμασμένος για μία πιθανή απώλεια. Ο νους μας, δρώντας προστατευτικά, δεν μας αφήνει να σκεφτούμε ότι μπορεί να συμβεί κάτι αρνητικό ανά πάσα στιγμή, αλλά κάνει θετικές συνδέσεις, ενώ οι αρνητικές μετατρέπονται σε φόβο και άγχος, αλλά δεν βιώνονται περαιτέρω.
Την πρώτη φορά που ήρθα αντιμέτωπη με τα βαριά συναισθήματα που συνθέτουν την απώλεια, πήγα αργοπατώντας στο παράθυρο, ακούμπησα πάνω του και κοίταξα έξω. Όλα κινούνταν κανονικά! Τα αυτοκίνητα προχωρούσαν και κόρναραν εκκωφαντικά. Ομιλίες, φωνές, βιαστικά πρόσωπα, αγχωμένα πρόσωπα, χαμογελαστά πρόσωπα, ανοιχτά μαγαζιά, παιδιά στις πλατείες και εγώ ,αποσβολωμένη στο παράθυρο, σκεφτόμουν: «Δεν γίνεται να συνεχίζεται η ζωή! Οφείλει να κάνει παύση. Είναι υποχρεωμένη να κάνει παύση! Δεν μπορεί όλα να συνεχίζουν σαν να μην έγινε τίποτα. ΕΓΙΝΕ! Πρέπει να σταματήσουν!» Ήθελα να φωνάξω να σταματήσουν! Θύμωνα με τον υπόλοιπο κόσμο που συνέχιζε την καθημερινότητά του ίδια και απαράλλακτη, ενώ για εμένα δεν θα ήταν ποτέ όπως πριν. Θυμάμαι ,όχι μόνο συγγενείς και φίλους, αλλά και άγνωστα πρόσωπα, να λένε: «Ζωή σε ‘σας!», λες και ο πενθών η δική του η ζωή την στιγμή εκείνη. Άλλοι λένε πως καταλαβαίνουν. Φυσικά και δεν καταλαβαίνουν. Κανείς δεν μπορεί να μπει στην θέση του ανθρώπου που χάνει ένα αγαπημένο του πρόσωπο και πρέπει να συνεχίζει την ζωή του, στερούμενος την παρουσία του.
Όλα μπορεί να τα αλλάξει ο άνθρωπος. Όλα, εκτός από τον θάνατο και αυτό είναι αβάσταχτο! Σε κάνει να νιώθεις μικρός κι ανήμπορος μπροστά στην κάθε στιγμή που, υπό άλλες συνθήκες, θα ήθελες να την αδράξεις. Αισθάνεσαι ματαιωμένος για την κάθε σου παρελθοντική προσπάθεια και τον κάθε σου μελλοντικό στόχο. Το πένθος σε κάνει να αμφισβητείς ολόκληρο το νόημα και τον σκοπό της ύπαρξής σου και να θυμώνεις με τον θάνατο. Παρόλο που τα μάτια είναι κοκκινισμένα και τα δάκρυα έχουν πνίξει όλο το πρόσωπο και τον λαιμό, σου έρχεται να σηκώσεις τα μανίκια και να παλέψεις ως το τέλος με εκείνον που σου στέρησε άδικα τον άνθρωπό σου. Την ίδια ,όμως, στιγμή αντιλαμβάνεσαι πως ο αντίπαλος δεν έχει σώμα και ανθρώπινες ιδιότητες, ούτε μπορεί να λογοδοτήσει και να ζητήσει συγνώμη. Καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις πώς να τιμωρήσεις τον υπαίτιο και ,κυρίως, πώς να διορθώσεις το αποτέλεσμα. Καταλαβαίνεις πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.
Η επαφή με τον θάνατο σε αλλάζει μια για πάντα. Αφήνεις τον παλιό εαυτό και φοράς με το ζόρι έναν καινούριο που δεν ξέρεις ακόμη τί να τον κάνεις και πώς να τον χειριστείς. Αυτός ο νέος εαυτός έχει δύο βασικά χαρακτηριστικά, που ,σε πρώτη ανάγνωση, μοιάζουν αντίθετα, μα τελικά αποτελούν ταυτόσημες έννοιες: Η δύναμη και η ευαισθησία! Η αλήθεια είναι πώς, έχοντας βιώσει μια απώλεια, η αντοχή στις αντιξοότητες αυξάνεται και μαθαίνεις να μάχεσαι και να νικάς, ενώ ταυτόχρονα ο τρόπος σου είναι ευαίσθητος και κατανοητικός. Οι άνθρωποι που έχουν βιώσει μια απώλεια, βρίσκουν ένα καινούριο νόημα ζωής, παρόλο που στην αρχή αυτό μπορεί να έμοιαζε ακατόρθωτο και ανώφελο. Επαναπροσδιορίζουν τους στόχους τους στο μέλλον και την ματιά τους στο παρόν. Αυτόματα συνδέονται και επικοινωνούν βαθύτερα και πιο αληθινά με τον εαυτό τους και ,κατ’ επέκτασιν, με τους γύρω τους. Πετάνε τα φίλτρα της επεξεργασίας ενός συναισθήματος πριν βγει στην επιφάνεια και το εκφράζουν ελεύθερο και ατόφιο. Κοιτάζουν τον ουρανό και το κλάμα του πρώτου καιρού μετατρέπεται σε ένα αινιγματικό, για τον υπόλοιπο κόσμο, χαμόγελο. Ένα χαμόγελο που ξέρουν τί σημαίνει μόνο δύο ψυχές, μία στην γη και μία στον ουρανό. Κοιτάω πάλι από το παράθυρο και τώρα ξέρω πώς η ζωή δεν σταματά, ούτε περιμένει και μαζί της προχωράμε και εξελισσόμαστε όλοι μας, ανεξαρτήτως των βιωμάτων μας. Ωστόσο, κάποιοι άνθρωποι πάντοτε θα κοιτάνε τον ουρανό με ένα αινιγματικό χαμόγελο….
Στον Μπάμπη και την Μαρία.