Το δάκρυ που δεν ελέγχεις…

Υπάρχουν πολλές κατηγορίες καβγάδων! Καβγάδες που τους προκαλούμε και καβγάδες που έρχονται ακάλεστοι, καβγάδες που ελέγχουμε και καβγάδες που μας ελέγχουν, καβγάδες που μας λυτρώνουν και καβγάδες που μας γεμίζουν ενοχές, καβγάδες που μας κάνουν να αναθεωρούμε και καβγάδες που μας επιβεβαιώνουν, καβγάδες που μας στιγματίζουν και καβγάδες που ξεχνιούνται αμέσως. Εγώ θα μιλήσω για μια άλλη, ξεχωριστή κατηγορία καβγάδων…Θα μιλήσω για τους καβγάδες που έχουν πολύ καλό σημάδι και απ’ την πρώτη κιόλας κουβέντα, χτυπούν ευθεία στην καρδιά σου και σε πληγώνουν βαθιά. Το χτύπημα είναι αστραπιαίο και χωρίς καλά-καλά να   προλάβεις να συνειδητοποιήσεις  – και να δικαιολογήσεις-  το πλήγωμα(!) που σε έβγαλε «knock out», τα μάτια σου βουρκώνουν.

   Γιατί σε μερικούς καβγάδες βουρκώνουν τα μάτια μας τόσο γρήγορα και δεν σταματούν να τρέχουν δάκρυ, ενώ σ’ άλλους παλεύουμε με βλέμμα στητό και αγέρωχο μέχρι τέλους; Γιατί έρχεται το δάκρυ ακάλεστο; Τι θέλει να πετύχει και επεμβαίνει χωρίς να ρωτήσει κανέναν; Από που κι ως  πού βγαίνει όλος αυτός ο σπαραγμός; Και κάπως έτσι, πριν καλά – καλά ξεκινήσεις τη μάχη με τον άλλον, βρίσκεσαι να παλεύεις με τον ίδιο σου τον εαυτό! Ναι, είναι αγώνες με τον εαυτό μας αυτοί οι καβγάδες! Μόλις το βλέφαρο συναντήσει το πρώτο δάκρυ λες: «ΌΧΙ! Δεν θα αφήσω πάλι τον εαυτό μου να κλάψει σαν χαζός, και στο τέλος αποδομένος να χάσει την μάχη! ΟΧΙ!» Ξεκινάς να ψάχνεις δύναμη μέσα σου για να κρατηθείς. Να μην βγει το δάκρυ! Το δάκρυ που νιώθεις πως σε υποτιμά σαν αντίπαλο και σε αποδυναμώνει! Προσπαθείς να δώσεις ένταση στην φωνή σου, να μην βγαίνουν τα λόγια μπερδεμένα και αποδομένα κι όταν δεις πως δεν μπορείς, σφίγγεις τα χείλη μεταξύ τους, να πάρεις δύναμη να ξαναπροσπαθήσεις. Ενώνεις τα χέρια σου και τα σπρώχνεις μεταξύ τους, σαν να ‘ναι το ένα από άλλον άνθρωπο και κάνουν αγώνα δύναμης.

   Κοιτάς άλλου, σκέφτεσαι άλλα πράγματα, δημιουργείς νοητά μια εικόνα ευτυχίας, αλλά πάλι η αιτία του καβγά έρχεται και μπλέκεται μέσα στην σκέψη σου και την χαλάει. Έχουν στερέψει οι προσπάθειες και το δάκρυ νικά πάντα! Σαν την πιο μεγάλη σταρ, όταν αποφασίζει να κάνει εμφάνιση δεν ρωτά κανέναν, μόνο βγαίνει και δίνει σόου. Το πρόσωπο έχει κοκκινίσει, το στέρνο έχει μουσκέψει και τα μάτια τσούζουν, αλλά το δάκρυ είναι ασταμάτητο ποτάμι και έχει σπάσει όλα τα εμπόδια. Το κλάμα δεν σταματά και μέσα στον δυνατό, τον «φασαριόζο» σπαραγμό σου, μία φράση μόνο: «Μα, γιατί κλαίω τόσο πολύ;»

   Το δάκρυ δεν είναι άλλο ένα όπλο λύπησης σε ένα καβγά! Το δάκρυ είναι ένα πάρα πολύ «Παραπονεμένο Παράπονο!» Ένα παράπονο που μπορεί να έμενε κλειστό μέσα στην ψυχή σου για καιρό! Ξεκίνησε μικρό, αλλά δεν εκφράστηκε ποτέ! Όλο το άφηνες ανείπωτο, το έτρεφες με περισσότερες αιτίες κι αφορμές και το μεγάλωνες! Τελικά δεν βαστά η ψυχή σου να κρατήσει το μέγεθος… Το παράπονο μέσα σου αρχίζει να σε καταβάλλει και να σε νικά! Έρχεται μία ακόμα αιτία να το θρέψει. Η τελευταία. Δεν έχεις άλλο χώρο να το κρύψεις κι άλλη ψυχή να το αντέξει και να το κουμαντάρει σιωπηλά! Πρέπει να βγει έξω από ‘σένα! Είναι θέμα Αυτοσυντήρησης!

Παράπονο φυλακισμένο κι αιχμάλωτο είναι το δάκρυ το πολύ, το ασταμάτητο, το -εκ πρώτης όψεως- αδικαιολόγητο για το μέγεθός του. Παράπονο που μέσα του κρύβει φόβους και θυμούς που δεν είμαστε έτοιμοι να βάλουμε σε λόγια και τους κρατάμε μέσα μας, κι ακόμα και την στιγμή που είναι να βγουν έξω, πάνω στην φούρια τους για ελευθερία, παίρνουν λάθος δρόμο! Αντί να βγουν απ’ το στόμα, βγαίνουν από τα μάτια! Πόσο εύκολο είναι να βάλουμε τους θυμούς μας σε λόγια; Τους φόβους μας; Πόσο κοντά είμαστε με τα αληθινά μας συναισθήματα; Πόσο τα εκφράζουμε, πόσο το κρατάμε μέσα μας και πόσο μας βαραίνουν;

   Κάθε δάκρυ αφήνει έξω και λίγο βάρος απ’ την ψυχή μας… Δεν δίνουμε εντολή στο αληθινό δάκρυ μας, αυτό έρχεται να μας βρει! Στην αρχή, μπορεί να είμαστε ανέτοιμοι και διστακτικοί (είναι εκεί που αναρωτιόμαστε τι δουλειά έχει εδώ και τι ρόλο βαράει!), μα όταν μας «περικυκλώσει» τελικά για τα καλά, αφηνόμαστε στην δύναμή του και περιμένουμε στο τέλος την λύτρωση! Το κλάμα είναι λύτρωση! Είναι πέταμα του θυμού και του φόβου! Είναι «αλάφρωμα»!! Είναι αλάφρωμα, μα δεν είναι η λύση!

   Καμία φορά κλαίμε κι ελπίζουμε για το καλύτερο! Κλαίμε και το προσμένουμε, αλλά το δάκρυ στερεύει και το καλύτερο δεν έρχεται…Αρχίζει η συνειδητοποίηση της ίδιας κατάστασης και η σιωπή! Σκουπίζουμε το δάκρυ και κλείνουμε την κακιά στιγμή στο μαύρο μας κουτί! Μόνοι μας τελειώνουμε αυτό τον καβγά τελικά! Αν κρίνουμε από το κλάμα μας, θα έπρεπε να έχουν ειπωθεί πολλά, αληθινά, δυνατά συναισθήματα! Κάθε δάκρυ να το βάζαμε κάτω και να αποκρυπτογραφούσαμε το συναίσθημά του. Μα είναι κάποια συναισθήματα που, μόνο στην σκέψη ότι τα νιώθουμε, τρομάζουμε πολύ! Τρομάζουμε να τα πούμε, να τα ακούσουν, να τα βιώσουμε και τα να βιώσουν και οι άλλοι! Ναι, να τα Βιώσουμε! Να τα βιώσουμε όσο οδυνηρά κι αν είναι! Άλλο αισθάνομαι, άλλο σκέφτομαι κι άλλο βιώνω! Όσο κι αν μας φοβίζουν και μας πληγώνουν, να τα ανοίξουμε και να βιώσουμε λοιπόν! Να ζήσουμε τον θυμό, τον φόβο, το πλήγωμα!

   Θυμό γιατί μπορεί να είναι συναισθήματα που προέρχονται από καταστάσεις που συνέβησαν και που δεν μπορούμε να ελέγξουμε ή να αλλάξουμε, θυμό γιατί κανείς δεν έψαξε την γνώμη μας, γιατί μπορεί να πήραμε βάρος και ευθύνες που δεν ήταν δικές μας γιατί ,τελικά, δεν μας άξιζε τέτοιο φέρσιμο, γιατί τα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν καλύτερη τροπή! Φόβο, κυρίως γιατί ο θυμός αφορά άτομα που αγαπάμε! Πόσο εύκολο είναι να θυμώνεις βαθιά με εκείνον π’ αγαπάς βαθιά; Χμμ! Και μόνο που το είπα, φοβήθηκα!! Φόβο ,επίσης, για το τι θα γίνει μετά. Η εξωτερίκευση ενός συναισθήματος προς κάποιον σε κάνει «πομπό» και αυτομάτως θα υπάρξει και  ο «δέκτης»! Πώς θα δεχτεί ο άνθρωπος που αγαπάμε ένα βαθύ, θυμωμένο παράπονο προς αυτόν; Πόσο αντέχουμε να δούμε την αντίδρασή του; Πόσο φοβόμαστε μήπως δεν είναι αυτή που περιμένουμε; Κι αυτή αν έχει πολύ λύπη και στεναχώρια; Κι αν έχει θυμό απέναντί μας; Κι αν μετά έχει απώλεια; Αν το πρόσωπο δεν μπορεί  να ακούσει και να δεχτεί το δικό μας αρνητικό συναίσθημα και πληγωθεί; Κι αν φύγει από κοντά μας; Ενοχές και μοναξιά μαζί. Αβάσταχτα συναισθήματα…Προτιμούμε να μην τα βιώσουμε ποτέ! Ούτε καν να γίνουν δεύτερη σκέψη μας! Γίνονται πρώτη και «βουρ» για το μαύρο κουτί!

   Έτσι ο καβγάς λήγει άδοξα. Η πρώτη κουβέντα του άλλου, που στην αρχή μας πλήγωσε πριν καν την δικαιολογήσουμε και μας έκανε να κλάψουμε βαθιά, δεν ήταν παρά η αρχή της εσωτερικής μας επανάστασης! Μιας επανάστασης συναισθηματικής που πήρε λάθος δρόμο και έφτασε στην μάχη απ’ άλλο μονοπάτι! Το αστείρευτό μας δάκρυ δεν ήταν τίποτα παραπάνω από αυτά που είχαμε να πούμε! Αυτά που τελικά δεν βάλαμε σε λόγια, γιατί φοβηθήκαμε το ίδιο μας το συναίσθημα και το ντύσαμε με την πρώτη ευκολοφόρετη στολή! Άλλη μια λάθος επανάσταση!

    Όσο περισσότερο κλαίμε, τόσο λιγότερο μιλάμε! Όσο λιγότερο μιλάμε, τόσο περισσότερο βαραίνουμε! Όσο περισσότερο βαραίνουμε, τόσο περισσότερο κλαίμε! Όσο περισσότερο κλαίμε, τόσο λιγότερο μιλάμε! Όσο λιγότερο μιλάμε, τόσο περισσότερο βαραίνουμε! Όσο περισσότερο βαραίνουμε, τόσο περισσότερο κλαίμε! Όσο περισσότερο κλαίμε, τόσο λιγότερο μιλάμε….